Η ξαφνική τους "αγάπη" για τον Αντώνη Κοτσακά

Παρόλο που έχω πλήθος τοπικών θεμάτων στα οποία θέλω και πρέπει να αναφερθώ (γενική εγκατάλειψη δεσμευμένων οικοπέδων, παραχώρηση του προγράμματος των αθλοδιακοπών σε ιδιώτες, την υπόγεια τρικυμία που τρώει τα θεμέλια της πλειοψηφίας, τα σχετικά με τον πλαστικό χλοοτάπητα του γηπέδου, την πλατεία δημαρχείου, κλπ, κλπ) θα προτιμήσω σήμερα να μιλήσω έστω και συνοπτικά για την τακτική κάποιων να λασπολογούν πρώην εν ΠΑΣΟΚ συντρόφους τους.

Πιο συγκεκριμένα θέλω να σταθώ στην περίπτωση του Αντώνη Κοτσακά (πρώην γραμματέα της Τ.Ο. ΠΑΣΟΚ Μοσχάτου, μέλους των κάθε είδους κεντρικών και πιο κορυφαίων οργάνων του ΠΑΣΟΚ και υπουργού Αιγαίου), ο οποίος μοίρασε και μοιράζει την ζωή του ανάμεσα στην διαδρομή Χίος – Μοσχάτο – Χίος.

Σε πολλούς δεν είναι γνωστός, γιατί παρ’ ότι υπήρξε (και είναι) μια ουσιαστική από πολιτική και ιδεολογική άποψη παρουσία, ποτέ δεν επιδίωξε τα φώτα της ράμπας, εξαιτίας του δωρικού ρυθμού του χαρακτήρα του (αυτή είναι η εικόνα που έχω από τον Αντώνη – με τον οποίο είχα την τύχη να συνομιλώ και να είμαστε φίλοι).

Σήμερα, μαζί με κάποια άλλα μεσαίου ή μεγαλύτερου βεληνεκούς στελέχη του Κινήματος που αποβιβαστήκανε από το «σάπιο καράβι» του ΠΑΣΟΚ, δέχεται όχι απλά τις οργανωμένες κατηγορίες σε κεντρικό επίπεδο (πολιτικό και δημοσιογραφικό) αλλά και τις επιθέσεις κάποιων σε τοπικό επίπεδο.

Στο Μοσχάτο η επίθεση γίνεται όχι μόνον μέσα από το γνωστό τροπάριο των αχάριστων ευνοημένων, των προδοτών, των υστερόβουλων που πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ για να τα «κονομήσουν» (!) πολιτικά ή «αλλιώς», αλλά και με χτυπήματα κάτω από την ζώνη που στοχεύουν στην ηθική υπονόμευση του …στόχου τους!

Λένε, λοιπόν, ή αναδημοσιεύουν στις προσωπικές σελίδες που έχουν ανοίξει σε κοινωνικά δίκτυα του internet ότι:

«Παλιοί συνεργάτες του Ακη Τσοχατζόπουλου και πρώην πολιτικοί φίλοι του Γιώργου Παπανδρέου φέρεται να έχουν συμβάλει στην οργανωτική ανασύνταξη και την εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ»,

«Αντώνης Κοτσακάς. Ο οργανωτικός νους του νέου Σύριζα. Στενός συνεργάτης του Ακη Τσοχατζόπουλου»…

Δικαίωμα στους τοπικούς «αναμεταδότες» (αφού το ΠΑΣΟΚ πια δεν έχει πολιτικά και ιδεολογικά προτάγματα) να κάνουν copy-paste καθετί που είναι αντιαριστερό, αντιΣΥΡΙΖΑϊκο ή εναντίον των πρώην συντρόφων τους.

Δεν έχουν όμως κανένα δικαίωμα να λασπολογούν και να θέτουν υπονοούμενα που να συνδέουν μια πολιτική σχέση με τα όσα καταλογίζονται στον Άκη Τσοχατζόπουλο.

Δηλαδή λαμόγιο ή έκθετος ο Άκης, το ίδιο ή πιθανόν το ίδιο και ο Κοτσακάς.

Και δεν είναι μόνον αυτό που στοχεύει η γκεμπελίστικη τακτική τους.

Θέλει να ενσπείρει προβληματισμό στις τάξεις των μελών και των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ.

Προσωπικά είμαι πεπεισμένος ότι πρόκειται για την εξειδίκευση κατά τόπους και χώρους μιάς επιχείρησης που ξεκινάει από την Ιπποκράτους ή από κάποιον «κύκλο» του κεντρικού ΠΑΣΟΚ.

Δεν γνωρίζω αν θα σταματήσει όλη αυτή η χυδαιολογία.

Αυτό όμως που ζητάω και εύχομαι είναι να σταματήσουν τέτοια φαινόμενα στην γειτονιά μας.

Κι ένα τελευταίο…

Όταν ο Αντώνης Κοτσακάς αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ (την επιστολή της παραίτησής του από Μέλος του Κινήματος θα την βρείτε αμέσως κάτω από το χρονογράφημα μου), αυτοί που σήμερα τον αποκαλούν «πολιτικά ορφανό» ή φτάνουν να κάνουν τους «πονηρούς» παραλληλισμούς για την παλιά πολιτική σχέση του με τον Άκη Τσοχατζόπουλο, δεν τους άκουσα να λένε κάτι.

Δεκάρα δεν δίνανε για τον Κοτσακά και την πριν ένα χρόνο φυγή του…

Τον θεωρούσανε έναν ξοφλημένο πολιτικό και ένα «τελειωμένο» κομματικό στέλεχος που πια κάνει τον γεωργό και τον ψαρά, κάπου στην Χίο.

Αυτά για την αποκατάσταση, αν όχι της τάξης, τουλάχιστον της ευπρέπειας.

 

………………………………………………………………

Η επιστολή παραίτησης του Αντώνη Κοτσακά

Προς: Τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ 
Και τον Γραμματέα του Εθνικού Συμβουλίου 
Κοινοποίηση: μέλη Πολιτικού Συμβουλίου 

Με αίσθημα ευθύνης και μετά από περίσκεψη, υποβάλλω την παραίτησή μου, από μέλος του Εθνικού Συμβουλίου, του τέως ΠΑΣΟΚ. Θέλω εξαρχής να διευκρινίσω, ότι δεν φεύγω εγώ από το κίνημα, αλλά το ΠΑΣΟΚ έφυγε από το ΠΑΣΟΚ. Ο Πρωθυπουργός σε κάθε ευκαιρία, τονίζει ότι «θα προχωρήσει με αυτούς, που θέλουν να αλλάξει η Ελλάδα». Ανήκω και εγώ σε αυτούς, που υποστηρίζουν μεγάλες αλλαγές, για να αντιμετωπίσουμε το αύριο. Όμως ο κ. Παπανδρέου δεν διευκρινίζει την κατεύθυνση και τον στόχο και τα συμπεράσματα από τα δείγματα γραφής δεν με βρίσκουν σύμφωνο. Θέλω λοιπόν να παραμείνω συνεπής σε αρχές και αξίες, που υπηρέτησα στην πολιτική μου διαδρομή. Θεωρώ χρήσιμο να καταθέσω όσο το δυνατόν σύντομα, ορισμένες απόψεις μου. Η συντηρητική μετατόπιση της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας που την μετέτρεψε σε συστημική δύναμη και η κατάρρευση του Ανατολικού Συνασπισμού, επηρέασαν καθοριστικά το Κίνημα, που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση...
και η μετάβαση από τον εμπράγματο στον άϋλο καπιταλισμό, αντί για λύσεις δημιούργησε μεγαλύτερα προβλήματα σε πλανητικό επίπεδο. Σήμερα έχουμε τον καπιταλισμό σε κρίση και την παγκόσμια αριστερά σε αμηχανία, χωρίς ουσιαστική εναλλακτική πρόταση. Το διπολικό σύστημα του 20ού αιώνα (ΝΑΤΟ-Σύμφωνο Βαρσοβίας) έγινε μονοπολικό την τελευταία εικοσαετία, αλλά σύντομα θα μετατραπεί σε πολυπολικό με την Κίνα, τις Ινδίες, τη Βραζιλία και την Ρωσία. Το μεγάλο ερωτηματικό αφορά την Ευρώπη. Αν δηλαδή θα μπορέσει στο σύνολό της, να αποτελέσει μία από τις μεγάλες δυνάμεις ή αν θα υποβαθμιστεί. Η αποδυνάμωση των Εθνικών κρατών και η μεταφορά εξουσιών σε υπερεθνικούς οργανισμούς βρίσκεται σε εξέλιξη και θα ενταθεί. Οι οικονομικές δομές με ελάχιστες εξαιρέσεις είναι βαθιά καπιταλιστικές. Έχουμε κατά συνέπεια τάξεις και στρώματα, πλούσιους και φτωχούς, ισχυρούς και αδύναμους και την διαμόρφωση μιας υπερεθνικής οικονομικής ελίτ. Το πολιτικό προσωπικό με ελάχιστες εξαιρέσεις, τα ΜΜΕ αλλά και η πλειοψηφία της διανόησης, συμπεριφέρονται ως να μην υπάρχουν οι παραπάνω διαχωρισμοί. Η πολιτική, οι έννοιες δεξιά-αριστερά, πρόοδος και συντήρηση, πέρα από την φιλοσοφική διάσταση, απαιτούν και προϋποθέτουν αντιστοίχηση των πολιτικών φορέων με κοινωνικές δυνάμεις. Απαιτούν απάντηση στο κρίσιμο ερώτημα, με πια στρώματα συμμαχείς και ποιών τάξεων τα συμφέροντα προωθείς, δεδομένου ότι δεν μπορείς να είσαι ταυτόχρονα και με τον βιομήχανο και με τον εργάτη γιατί έτσι καταργείται η πολιτική. Σε αυτό το πλαίσιο, η οικονομία και η αγορά έχουν υπερκεράσει την πολιτική. Οι πολιτικοί ασκούν απλή διαχείριση στο πλαίσιο που καθορίζουν οι Τράπεζες, οι μεγάλες εταιρείες και οι χρηματοπιστωτικοί οίκοι. Σε πλανητικό επίπεδο δεν υπάρχει πολιτικός οργανισμός ή θεσμός, που θα μπορούσε να θέσει πλαίσιο κανόνων στην αχαλίνωτη αγορά. Την ίδια ώρα όμως η κυριαρχία του λευκού ανθρώπου, φαίνεται να τελειώνει και ο οικονομικός, στρατιωτικός και κυρίως πολιτιστικός ιμπεριαλισμός της Δύσης σε όλο τον πλανήτη έφθασε σε αδιέξοδο, μαζί με την εξάντληση των φυσικών πόρων της γης. Η χώρα μας παράγει το 3% του Ευρωπαϊκού ΑΕΠ και το συνολικό χρέος της είναι μόλις το 1,5% του αντίστοιχου Ευρωπαϊκού. Το πρόβλημα είναι πολιτικό και δεν αντιμετωπίζεται με δημοσιονομική διαχείριση, όπως λαθεμένα προσπαθεί η Κυβέρνηση, αλλά με πολιτικές επιλογές γεωπολιτικού χαρακτήρα και στρατηγικής σημασίας. Η υπογραφή του μνημονίου συνοδεύτηκε από την υπογραφή δανειακής σύμβασης. Η σύμβαση αυτή σύμφωνα με το Σύνταγμα έπρεπε να κυρωθεί από την Βουλή και αυτό δεν έγινε για ευνόητους λόγους. Με την υπογραφή της δανειακής σύμβασης, η χώρα παραιτήθηκε από το δικαίωμα κρατικής ασυλίας, ανοίγοντας το δρόμο για υποθήκευση ακινήτων του δημοσίου. Ταυτόχρονα παραιτήθηκε από το δικαίωμα δανεισμού από άλλες χώρες π.χ. Ρωσία, Κίνα κ.λ.π. Η κρίση χρέους της Ευρωζώνης είναι συνολική και σύντομα θα αφορά άμεσα και άλλες χώρες. Το ενιαίο νόμισμα χωρίς ενιαία δημοσιονομική πολιτική, δημιούργησε αδιέξοδα, που αποδεικνύουν τις δομικές αδυναμίες της Ένωσης. Η υποτιθέμενη βοήθεια προς την χώρα μας, με τοκογλυφικούς όρους και με αποκλειστική χρήση των δανείων, στην αποπληρωμή προηγούμενων χρεών, θα μας βυθίζει όλο και πιο βαθιά στην κρίση χρέους, όπως αποδεικνύεται με το μνημόνιο 2 Όλα αυτά μαζί με τόσα άλλα δεν οδηγούν μόνο σε περιορισμένη Εθνική κυριαρχία, όπως δημόσια δήλωσε ο Πρωθυπουργός, αλλά και αυτό είναι το σημαντικό, αλυσοδένουν τη χώρα για πολλές δεκαετίες στο άρμα του Ατλαντισμού σε μια εποχή, που διεθνείς ανακατατάξεις επιβάλλουν ευελιξία στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής. Έτσι αντί για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, θα έχουμε μονοσήμαντη εξάρτηση. Η συντηρητική μετατόπιση του τέως σοσιαλιστικού κινήματος ιδεολογικά, πολιτικά, προγραμματικά ακόμα και οργανωτικά, προς μια ασαφή νεοτερικότητα με νεοφιλελεύθερα χαρακτηριστικά, δημιουργεί τεράστιο κενό στα αριστερά του. Το κενό αυτό φαίνεται να μην μπορούν να καλύψουν τα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς. Όταν όμως κοινωνικές δυνάμεις δεν έχουν πολιτική έκφραση στο εποικοδόμημα, τότε ή την δημιουργούν ή μετατοπίζονται εκλογικά στα άκρα του πολιτικού φάσματος. Είναι νομίζω φανερό ότι η αντίληψή μου για τον κόσμο και την πολιτική δεν συνάδει με εκείνη της ηγετικής ομάδας. Ως Έλληνας πολίτης, αδυνατώ να υποστηρίξω μια τέτοια πολιτική. Υποβάλλω την παραίτησή μου έχοντας επίγνωση και των προσωπικών μου ευθυνών, τουλάχιστον μέχρι το 1996. Από τότε και μετά βρίσκομαι σε διαρκή διαφωνία και αντιπαράθεση, χωρίς αποτέλεσμα, με την ηγετική ομάδα του κόμματος, τόσο επί πρωθυπουργίας του κ. Σημίτη, όσο και επί ηγεσίας του κ. Γ. Παπανδρέου. Μια τέτοια απόφαση είναι επώδυνη για μένα μετά από 37 χρόνια. Λυπάμαι ειλικρινά , που δεν έχω άλλη επιλογή αλλά η συνείδησή μου, το επιβάλλει. Θα παραμείνω ανένταχτος στον ιδεολογικό μου χώρο αγωνιζόμενος για τις αρχές και τις αξίες, που υπηρέτησα από το 1974. Ζητώ την κατανόηση των χιλιάδων συντρόφων μου που επί δεκαετίες μέσα από τα συνέδρια με εξέλεγαν στην Κ.Ε. Ζητώ επίσης την κατανόηση των συμπατριωτών μου, οι οποίοι επί 12 χρόνια με εξέλεγαν βουλευτή και θέλω να τους διαβεβαιώσω, ότι θα είμαι πάντα δίπλα τους στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Αντώνης Κοτσακάς