Κυριακή 5 Μαΐου 2013

Από υαλί χρωματιστό

Γλυκοπωλείον "το Μοσχάτο μας"...
Ήταν το μόνο ανοιχτό μαγαζί. 
Ήπια δυο campari. 
Κουβεντιάσαμε την επικαιρότητα (βιαστικά – με προσποιητά κέφια (μου φαίνεται)). 
11:20.. πέρασε η ώρα. 
Έκανα ένα τηλεφώνημα για χρόνια πολλά (γιατί άραγε;) 
Ακούγεται χριστός ανέστη από παντού: από την τηλεόραση που αναμεταδίδει, από την γειτονική πλατεία της Μεταμόρφωσης όπου ο θεατράλε παπα-Νικόλας γκαζώνει με τις καμπάνες… 
Κι εγώ διαβάζω Καβάφη και σκέφτομαι τον δήμαρχο (έτσι ξεκάρφωτα) που λίγο πριν τον είδα να κατηφορίζει προς τον Άγιο Κωνσταντίνο (ε, βλέπεις χθες είχε κάνει επιτάφιο στην Μεταμόρφωση, οπότε συμφωνείς ότι όλα έχουν την σειρά τους και την ανειλικρίνεια τους, κι αν όχι αυτήν, έχουν την σκοπιμότητα τους). 
Λειώνει το στήθος καθώς ψελλίζω τις πρώτες γραμμές: 

Πολύ με συγκινεί μια λεπτομέρεια 
στην στέψιν, εν Βλαχέρναις, του Ιωάννη Καντακουζηνού 
και της Ειρήνης Aνδρονίκου Aσάν. 

Τα γλέντια μας λείπανε τώρα φουκαρά κυρ Γιάννη Καντακουζηνέ. 
Άδεια τα θησαυροφυλάκια σου, όπως άδειες είναι και οι τσέπες εμάς των "απογόνων" σου που αμφισβητούμε την ελληνικότητα της κληρονομηθείσας (αλήθεια από ποιους) ιστορίας της αυτοκρατορίας σου. 

Όπως δεν είχαν παρά λίγους πολυτίμους λίθους 
(του ταλαιπώρου κράτους μας ήταν μεγάλ’ η πτώχεια) 
φόρεσαν τεχνητούς. Ένα σωρό κομμάτια από υαλί, 
κόκκινα, πράσινα ή γαλάζια. Τίποτε 
το ταπεινόν ή το αναξιοπρεπές 
δεν έχουν κατ’ εμέ τα κομματάκια αυτά 
από υαλί χρωματιστό. Μοιάζουνε τουναντίον 
σαν μια διαμαρτυρία θλιβερή 
κατά της άδικης κακομοιριάς των στεφομένων. 

Δεν αντέχω άλλο… 
Ούτε τα «χρόνια πολλά» της ανέλπιδης ελπίδας, ούτε τον έρωτα που χορεύει τις ανοιξιάτικες μουσικές του Αντόνιο Βιβάλντι μέσα στην φτώχεια, ούτε τα faux bijoux με τα οποία ο κυρ Γιάννης Καντακουζηνός στόλισε μια κοτζάμ Ειρήνη Ανδρονίκου Ασάν… 
Διάβασα βιαστικά το τέλος, σχεδόν με λυγμούς: 

Είναι τα σύμβολα του τι ήρμοζε να έχουν, 
του τι εξ άπαντος ήταν ορθόν να έχουν 
στην στέψι των ένας Κυρ Ιωάννης Καντακουζηνός, 
μια Κυρία Ειρήνη Aνδρονίκου Aσάν. 

Tι ήρμοζε να έχουν..!!!
Έκλεισα βιαστικά τον Καβάφη και πήδηξα στο κρεβάτι μου με εντολή στον "βραδινό εαυτό μου" να μην δω το παραμικρό όνειρο...

Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

Με τα μάτια της Μικρασιάτισσας

Tα 90 και… χρόνια που μας χωρίζουν από την Μικρασιατική καταστροφή είναι λίγα μέσα στον χρόνο της ιστορίας. 
Ο καημός της τρίτης γενιάς ακόμα υπάρχει, μιας και οι μνήμες είναι ακόμα νωπές από τις διηγήσεις των γονιών μας. 
Ακόμα πονάμε. 
Αφήστε που έχουμε, εμείς της τρίτης γενιάς, μπολιαστεί με το DNA της Ανατολής! 
Λαχτάρα ήταν η θύμηση για τις χαμένες πατρίδες, έτσι μετά και τον πόλεμο, από την εποχή του 60 αρχίσαμε να πηγαίνουμε με τους συλλόγους μας αρχικά, να δούμε τα σπίτια των δικών μας, τα ακρογιάλια τους, τις ατελείωτες ιστορίες της γιαγιάς που έλεγε, σχεδόν γνωρίζαμε από μνήμης τα σοκάκια, τους δρόμους, την αγορά, το λιμάνι που τα βράδυ έκλεινε (έλεγε η γιαγιά) με μια αλυσίδα και πικραινόμαστε κάθε φορά όταν ακούμε από τους ξεναγούς τους να καπηλεύονται την ιστορία μας αιώνων... 
Τώρα πια, κάθε εποχή, πολλοί Έλληνες πηγαίνουν εκδρομές στην πατρίδα των γονιών τους και όχι μόνο μια φορά, γιατί το νήμα που μας ενώνει είναι πολύ γλυκό! 
Την πατρίδα των παππούδων σου και των γονιών σου, την αισθάνεσαι και δικιά σου πατρίδα. 
Η ανταλλαγή του πληθυσμού το 1920 -22 έγινε ανάμεσα σε 1.650.000 Έλληνες ορθοδόξους Μικρασιάτες και σε 670.000 Τουρκόφωνους Ισλαμιστές. 
Μεγάλη κίνηση εκ μέρους των Τούρκων να έλθουν να δουν την μητέρα πατρίδα τους, δεν υπήρχε όλα αυτά τα χρόνια. 
Μόνο ακούγαμε κατά καιρούς, ειδικά στα παράλια τους, όπου υπήρχαν ακόμα πολλοί Τούρκοι από την Κρήτη, μια γλυκιά νοσταλγία με τα σπαστά Ελληνικά τους. 
Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο μύλο. 
Η μεγάλη οικονομική επέλαση εκ μέρους των Τούρκων, με την αγορά των μαρίνων μας, των ξενοδοχείων μας, μεγάλων επιχειρήσεων και βιομηχανιών ήταν αναμενόμενη. 
Μας είχαν προειδοποιήσει. 
Αλλά και στον πολιτισμό, η απαγόρευση μεταγλώττισης στα έργα τους της τηλεόρασης, για ν ακούγεται η Τουρκική γλώσσα (στο συμβόλαιο είναι γραμμένο, επιτρέπει μόνο υπότιτλους), είναι το κερασάκι στην τούρτα. 
Η δε μακροχρόνια επιμονή για την ελεύθερη πρόσβαση στο αεροδρόμιο του Καστελλόριζου συνεχίζεται σ όλα τα επίσημα φόρουμ! 
Ας αφήσουμε το νέο φρούτο του ανοίγματος γραφείων στα μεγάλα νησιά μας για εισαγωγές στα δικά τους νοσοκομεία! 
Όχι ότι είμαι εναντία σ όλα αυτά, αλλά είμαι πολύ πικραμένη για τους δικούς μου Άρχοντες και Χαϊβάνια! 
Πως μας κατάντησαν οι λοχίες! 
Χωρίς σταθερή πυξίδα εξωτερικής πολιτικής μακροχρονίως, όλοι στου κασίδη το κεφάλι. 
Απεναντίας εκ μέρους τους, όλα αυτά κι άλλα πολλά, φωτίζει η Διεθνής Τουρκική υπηρεσία για συνεργασία κι ανάπτυξη του υπουργείου εξωτερικών τους, η λεγόμενη TICA. 
Σύσσωμη η Τούρκικη ελίτ, μαζί της. 
Αλλά και η ομοσπονδία Τούρκων Θράκης, η περίφημη ΑBTTF, με 21 ΜΚΟ και την ECOSOC δίπλα σαν συμβουλευτική οικονομική οργάνωση (αναγνωρισμένα βεβαίως όλα τούτα από τον ΟΗΕ, αλλά κι από όλα τα επίσημα φόρουμ της Ευρώπης). 
Πολύ σοβαρές οργανώσεις που δουλεύουν με στρατηγική μακροπρόθεσμη, εξ ου και το μότο τους: το Kazan - Kazan! που ακούσαμε από τα χείλη του Ερντογάν πρόσφατα. 
Γνωρίζουμε παρά πολύ καλά όλοι μας τι θέλουν να πουν όταν πιέζουν και όταν μας καταγγέλλουν και διατυμπανίζουν ότι πρέπει να σταματήσουμε τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Θράκη! 
Με ανθελληνικά παραληρήματα όπως τώρα τελευταία, που σεργιανίζουν ολόκληρη τη Θράκη με την ιαχή ότι «150.000 Τούρκοι παραμένουν στο έλεος των Ελλήνων (!)» και πίσω στο μυαλό τους η Καβάλα ως στέμμα τους. Ποιός όμως να τους μαζέψει? 
Κράτος εν κράτει! 
Μέσα σ όλα αυτά, ετούτη την εποχή της κακομοιριάς μας, μας έρχεται μιά καραβιά την Άνοιξη, από το προάστιο της Κωνσταντινούπολης, την Τούζλα, με περίπου 700 άτομα, δωρεάν όλοι, να σεργιανίσουν τη βόρεια Ελλάδα, ως χαμένη πατρίδα τους, για αρκετές ημέρες! 
Τα έξοδα όλα θα καταβάλει ο δήμαρχος του προαστίου Τούζλα! (Λέγεμε TICΑ) 
Buraya get hosgeldiniz! (καλώς να έλθετε) 
Οι λαοί οφείλουν να διατηρούν την καλή γειτονία και την ειλικρινή φιλία όσο μπορούν καλύτερα. 
Βέβαια δεν παραγνωρίζω ότι στο μαρτυρικό τούτο σταυροδρόμι, αιώνες πέφτουν πάνω μας ξένα γεράκια προς ίδιον όφελος και τραυματίζουν μια ειρηνική συνύπαρξη. 
Παραδέχομαι όμως και θλίβομαι, που εμείς: ο λαός, είμαστε άτυχοι από το ‘21, τόσο από τους ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ μας, όσο και από την Ελληνική διαπλοκή και ΝΟΜΕΝΚΛΑΤΟΥΡΑ, που νέμονται σαν ληστοσυμμορίες την πατρίδα μας, χωρίς άλλη έγνοια, στερώντας από τους μελλοντικούς Έλληνες τις λέξεις: ΝΑ, ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΕΛΛΑΔΑ...