Χατζιδάκια μου, Θοδωράκια μου

Βραδιά Ελληνικού Τραγουδιού...

Αυτά τα λιτά έγραφε το πρόγραμμα της εκδήλωσης του Ωδείου Μοσχάτου... τη Δευτέρα, 25 Οκτωβρίου...

Ο Μιχάλης Τρανουδάκης στο πιάνο, ο Βασίλης Γραβάνης στα πλήκτρα, η Μαρία Ρουμελίωτη στο ακορντεόν και ο Θανάσης Λατσούδης στην κιθάρα, έδωσαν την ουσιαστική εκκίνηση στην μουσική περιπέτεια της Σκηνής του νέου Πολιτιστικού Κέντρου (Πολυχώρο θα τον αποκαλέσω εγώ).

Η κάπως αμήχανη ατμόσφαιρα του κοινού (έμοιαζε να έχει πέσει σε ένα άγνωστο και αξιοπερίεργο μέρος) άρχισε να αλλάζει όταν από τα χείλη της Σοφίας Μιχαηλίδη τραγουδήθηκαν τα λόγια «από την ωραία πύλη των ματιών σου» αγκαλιασμένα από τις σε Λα μείζονα νότες (θαρρώ) που εξακόντισαν οι μουσικοί πάνω στη σκηνή. 

Το χειροκρότημα ακολούθησε πιο θερμό τα υπόλοιπα τέσσερα τραγούδια σε Μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, που υποδειγματικά ερμήνευσε η Μιχαηλίδου. 

Ειδικά μου άρεσε πάρα πολύ όταν τα πράγματα επήγανε σε πιο ελάσσονα κατάσταση με την Μάγια από τις Μικρές Κυκλάδες (ποίηση Ο. Ελύτη - Τα ρο του έρωτα).
Καλή και η ερμηνεία του νεαρού Δημήτρη Βουτσά σε τρία τραγούδια του Μάνου Χατζηδάκη από τον Ματωμένο Γάμο του Φεντερικο Γκαρθία Λόρκα.

Για τους τέσσερεις μουσικούς που προανέφερα οφείλω να διατυπώσω συγχαρητήρια για την αρτιότητα με την οποίαν έπαιξαν.

Διακριτική, αλλά πολύ καλή και η σύντομη εισαγωγική ομιλία του Γιάννη Ιωαννίδη.

Για λόγους ανωτέρας βίας αναγκάστηκα να φύγω τη στιγμή που η Σοφία Μιχαηλίδου ξαναγύριζε επι σκηνής με την Όμορφη και παράξενη Πατρίδα, και έτσι έχασα την ευκαιρία να έχω το απόσταγμα από μια μουσική βραδιά που τουλάχιστον ξεκίνησε όμορφα.

Μερικές γενικές παρατηρήσεις, τώρα.

Οι πλαϊνές βαθμίδες έχουν κάποιο τεχνικό πρόβλημα, καθώς δεν συμβαδίζουν και δεν βοηθάμε το φυσιολογικό διασκελισμό του ανθρώπου.

Είναι κάπου 1 ½ αντί 2.

Αυτό, μαζί με το είδος του υλικού από το οποίο έχει κατασκευαστεί ο διάδρομος, δημιουργεί κάποιο θόρυβο.

Μια ιδέα θα ήταν η επένδυση με κάποιο είδος μοκέτας.

Ένα άλλο έχει να κάνει με τον μικρό – αλλά ενοχλητικό – θόρυβο που δημιουργούν όταν κλείνουν οι πόρτες εισόδου στην θεατρική αίθουσα, καθώς και το φως που μπαίνει από το φουαγιέ και ταράξει το ημίφως και τα φωτιστικά εφφέ που κυριαρχούν στην αίθουσα.

Ίσως κάποια stands να δώσουν λύση ή η μη λειτουργία κάποιων φωτιστικών πάνω από τις πόρτες.

Τελειώνω με τον συνολικό ενθουσιασμό μου για το Πολιτιστικό Κέντρο.

Θεωρώ ότι η πλειοψηφία των μοσχατιωτών, ακόμη και αυτών που έχουν γέφυρες ανοιχτές με τα Γραμματα και τις Τέχνες, δεν έχει αντιληφθεί ακόμη τι αποκτήσαμε!